Κλίματα

Climats - André Maurois


Climats - André Maurois, της Γαλλικής Ακαδημίας 1923	Climats - Εξώφυλλο	Κλίματα - Πανεπιστημιακές εκδόσεις

Climats - "Ερωτικές Διακυμάνσεις"

Ένα ψυχολογικό ερωτικό αφήγημα του Ακαδημαϊκού Γάλλου συγγραφέα Αντρέ Μωρουά. Μια εις βάθος ανάλυση της ανατροφής που παίρνουν τ' αγόρια απ' το σπίτι τους όσον αφορά στις σχέσεις με τις μέλλουσες γυναίκες τους. Ο ήρωας του μυθιστορήματος Φιλίπ Μαρσενά, στην πρώτη του γυναίκα φέρεται φριχτά, ενώ στη δεύτερη, είναι πιστός και αφοσιωμένος - χωρίς αυτή η αφοσίωση να διαρκέσει και πολύ ωστόσο. Αιτία του φερσίματος του στην πρώτη του γυναίκα ήταν η αφόρητη ζήλεια του.

Πως μπορεί η συμπεριφορά ενός ανθρώπου να είναι εκ διαμέτρου διαφορετική σε διαφορετικούς ανθρώπους; Στο ερώτημα αυτό απαντά η ανάλυση μέσω του μυθιστορήματος αυτού, της ανθρώπινης ερωτικής συμπεριφοράς. Το βιβλίο ξεκινά πριν τον Α΄Π.Π. Α΄ έκδοση Editions Grasset 1928

Σύνοψη

Το ζεύγος Μαρσενά ζει μια ευτυχισμένη ζωή ωστόσο καθώς κυλά ο καιρός ο Φιλίπ ενοχλείται όλο και περισσότερο από την επιπολαιότητα της συζύγου του Οντίλ. Χωρίζει και ξεκινά μια ζωή με περιπέτειες με πολλές άλλες γυναίκες.


Climats - Odile (πρώτη σύζυγος) Marina Vlady	Climats - Isabelle (δεύτερη) Emanuelle Riva	Climats - Isabelle (Emanuelle Riva)

Υπόθεση

Ο Φιλίπ Μαρσενά είναι ένας πλούσιος βιομήχανος όταν γνωρίζεται με την Οντίλ από την οποία γοητεύεται μέχρι του σημείου να της προτείνει γάμο. Πηγαίνουν στην Ιταλία για ταξίδι του μέλιτος και όταν γυρίζουν εκείνος βρίσκει πως η Οντίλ έχει αλλάξει. Πράγματι αφού περιτριγυρίζεται από θαυμαστές καθώς εκείνοι έλκονται απ' την ομορφιά της όμως στην πραγματικότητα, εκείνη απλά τους βλέπει σαν φίλους. Ο Φιλίπ αισθάνεται παραμερισμένος και ζηλεύοντας κάνει συνέχεια σκηνές στη γυναίκα του μέχρις ότου εκείνη τον αφήσει για τον Φρανσουά Κροζάν.

Στη συνέχεια ο Φιλίπ συνδέεται με τη Ιζαμπέλ με την οποία παντρεύονται καθώς η γνωριμία τους βασίζεται στον έρωτα της Ιζαμπέλ προς τον Φιλίπ από τον καιρό που εκείνος ήταν παντρεμένος με την Οντίλ. Ένα βράδυ καλούν σε δείπνο στο σπίτι τους ένα ζευγάρι που με τη σύζυγο - τη Σολάνζ, θα ερωτευτεί ο Φιλίπ. Αφήνει την Ιζαμπέλ για τη Σολάνζ. Ένα ερωτικό γαϊτανάκι όπου κάθε μέλος του ζευγαριού ζει κατά τη διάρκεια του γάμου σε διαφορετικούς χρόνους - ο ένας στο παρελθόν, ο άλλος στο παρόν σε αναζήτηση πάντα του ιδανικού της ευτυχίας - αγνοώντας πως

Η ευτυχία έρχεται μόνη δεν αναζητείται

Ένα κοσμοπολίτικο ρομάντζο με εναλλαγές των τόπων: Ιταλία, Μαρόκο, Βρέστη Γαλλίας ενώ κάποια φορά ο Φιλίπ Μαρσενά επισκέπτεται και τις ΗΠΑ. Δίνεται βάρος στο μυθιστόρημα στα αισθήματα και στην αναζήτηση της ευτυχίας μέσω του έρωτα ο οποίος τοποθετείται από τον συγγραφέα ως "άπιαστο ιδανικό".

Το βιβλίο γυρίστηκε ταινία το 1962 διάρκειας (103΄) με πρωταγωνιστές τους Marina Vlady (Odile), Alexandra Stewart (Solange), Emanuelle Riva (Isabelle) Jean-Pierre Marielle (Philippe Marcenat), Michel Piccoli (François Crozant), σκηνοθεσία Stellio Lorenzi - Ελληνικός τίτλος "Νύχτα και Πειρασμός". Τίτλος βιβλίου "Κλίματα", οι εναλλαγές δηλαδή όπως των εποχών του έτους - ως θέμα, οι διακυμάνσεις των σχέσεων, τοποθετημένες στο βάθρο πάντα του Ιδανικού. Οι σχέσεις εδώ δεν είναι δεδομένες και στατικές καθώς υπόκεινται στην εναλλαγή των διαφόρων περιστατικών της ζωής.

Στοιχεία ταινίας

Τίτλος: Νύχτα και Πειρασμός (Climats)
Σκηνοθεσία: Stellio Lorenzi
Πρωταγωνιστούν: Jean Pierre Marielle (Philippe Marcenat), Marina Vlady (Odile), Alexandra Stuart (Misa), Emanuelle Riva (Isabelle), Michel Piccoli (François Crozant)
Έτος: 1962
Είδος: Αισθηματικό δράμα
Διάρκεια: 103΄
Χρώμα: Μαυρόασπρη
Χώρα παραγωγής: Γαλλία
Αξιολόγηση: 💧💧

Κεντρική Ιδέα

Η ευτυχία ενός νέου ζευγαριού καταρρέει εξ αιτίας της αφόρητης ζήλειας του συζύγου

Αποσπάσματα

Κλίματα (Κυνηγώντας την ευτυχία) Αντρέ Μωρουά

Πεταλούδα - Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

(..) Στο τέλος του χρόνου έμαθα το γάμο της Οντίλ και του Φρανσουά. Ήταν μια στιγμή θλιβερή, μα η βεβαιότητα πως το κακό δεν είχε πια γιατριά, με βοήθησε να ξαναβρώ το κουράγιο να ζήσω.

Ύστερα απ' το θάνατο του πατέρα μου άλλαξα ριζικά τον τρόπο διεύθυνσης του εργοστασίου. Με απασχολούσε λιγότερο τώρα. Είχα μεγαλύτερη άνεση. Αυτό μου επέτρεψε να ξαναβρώ τους φίλους της νεανικής μου ηλικίας, που απομακρύνθηκαν μετά το γάμο μου και ιδιαίτερα του Αντρέ Χάλφ που έγινε στο μεταξύ σύμβουλος της Επικρατείας. Έβλεπα καμιά φορά και τον Μπερτράν που είναι υπολοχαγός του ιππικού και φρούραρχος στο Σαιν-Ζερμέν. Ερχόταν να περάσει τις Κυριακές στο Παρίσι.

Προσπάθησα να ξαναρχίσω το διάβασμα, τις σπουδές που 'χα παρατήσει εδώ και πολλά χρόνια. Ακολούθησα μαθήματα στη Σορβόνη και στο Κολέγιο της Γαλλίας. Ανακάλυψα έτσι πως άλλαξα πολύ. Παραξενεύτηκα διαπιστώνοντας ως ποιο σημείο προβλήματα που άλλοτε γέμιζαν τη ζωή μου, μου ήταν τώρα αδιάφορα. Μπόρεσα αλήθεια να βάλω με αγωνία στον εαυτό μου το ερώτημα αν ήμουν υλιστής ή ιδεαλιστής. Κάθε μεταφυσική μου φαινόταν σαν παιδιάστικο παιχνίδι.

Εξόν από τους φίλους, έβλεπα τότε, όπως έχω πει μερικές νέες γυναίκες. Άφηνα το γραφείο μου τ' απόγευμα, στις πέντε. Πήγαινα πιο πολύ στον κόσμο από άλλοτε και διαπίστωσα με λύπη πως αναζητούσα ίσως για να βρω την ανάμνηση της χαρές που η Οντίλ με μεγάλο κόπο θα μ' έκανε να τις δεχτώ. Πολλές γυναίκες που γνώρισα στη λεωφόρο Μαρσό ξέροντας πως είμαι μόνος, ελεύθερος, με προσκαλούσαν.

Την Πέμπτη το βράδυ κατά τις έξι πήγα στης Ελέν ντε Γιανζ που δεχόταν κάθε βδομάδα εκείνη τη μέρα. Ο Μωρίς ντε Γιανζ, βουλευτής της Ερ, έφερνε στο σπίτι συναδέλφους του. Δίπλα στους πολιτικούς έβλεπε κανένας, συγγραφείς, φίλους της Ελέν και μεγάλους επιχειρηματίες, γιατί η Ελέν ήταν κόρη βιομηχάνου - του κυρίου Πασκάλ Μπουσέ, που τον συναντούσαμε κάπου - κάπου όταν ερχόταν απ' τη Νορμανδία με τη δεύτερη κόρη του, τη Φρανσουάζ. Μεγάλη οικειότητα ένωνε όλους όσοι σύχναζαν σ' εκείνο το σαλόνι.

Μ' έβαζε να κάθομαι πλάι σε μια νέα γυναίκα και να συζητώ μαζί της για τις παραλλαγές των αισθημάτων. Η πληγή μου μ' έκανε ακόμη να υποφέρω, μα κάποτε περνούσαν ολόκληρες μέρες χωρίς να σκεφθώ την Οντίλ, ή τον Φρανσουά. Πότε-πότε άκουγα να μιλάνε γι' αυτούς. Επειδή η Οντίλ λεγόταν τώρα κυρία ντε Κροζόν, υπήρχαν γνωστοί μου που δεν ήξεραν πως ήταν άλλοτε γυναίκα μου. Την είχαν συναντήσει στη Τουλόν, όπου φημιζόταν σαν την πιο όμορφη του τόπου. Διηγόντουσαν ιστορίες γι' αυτή. Η Ελέν ντε Τιάνζ πάσχιζε τότε να τους κάνει να σωπάσουν ή να με περισπάσει, μα εγώ προσπαθούσα ν' ακούω.

Κανένας δεν πίστευε πως θα ζήσουν πολύ καλά. Η Υβόν Πρεβό που είχε πολλές φορές την ευκαιρία να περάσει λίγο καιρό στη Τουλόν και που την παρακάλεσα να μου διηγηθεί ειλικρινά ό,τι ήξερε, μου 'πε με επιφύλαξη:
—Δύσκολο να εξηγήσει κανένας τι γίνεται μ' αυτούς. Τους είδα πολύ λίγο... Η εντύπωση μου είναι πως τη στιγμή που παντρευόντουσαν ήξεραν κι ο ένας κι ο άλλος πως έκαναν σφάλμα. Κι όμως την αγαπάει... Με συγχωρείς που σου το λέω Μαρσενά, μα μου το ζήτησες. Τον αγαπάει χωρίς άλλο πολύ περισσότερο απ' όσο εκείνος, μόνο που αυτή είναι εγωίστρια, δε θέλει να το δείξει. Έφαγα μια φορά στο σπίτι τους. Η ατμόσφαιρα ήταν καταθλιπτική. Καταλαβαίνετε. Έλεγε τις γνωστές χαριτωμένες ασημαντολογίες, λίγο απλοϊκές κάποτε, που εσείς τις θαυμάζατε, κι ο Φρανσουά την απόπαιρνε. Φέρεται τόσο απότομα μερικές φορές. Σε βεβαιώνω πως τη λυπόμουνα

(...) Η στιγμή της αναχώρησης μας για το βουνό πλησίαζε. Την προηγούμενη βδομάδα ο Φιλίπ συνάντησε στης Ελέν ντε Γιανζ κάποιο ζευγάρι που είχε γνωρίσει στο Μαρόκο, τους Βιλιέ. Ζητώ να βρω μια λέξη για να ζωγραφίσω την κυρία Βιλιέ. και δεν τα καταφέρνω. Περήφανη χωρίς αμφιβολία, μα και μεγαλόπρεπη ναι πιο πολύ μεγαλόπρεπη. Κάτω από τον όγκο των ξανθών μαλλιών πρόβαλε το άψογο και συμμετρικό προφίλ. Φαινόταν σαν όμορφο ζώο ράτσας.

Ήρθε κατά το μέρος μας μόλις μπήκαμε στο σαλόνι.
—Ο κύριος Μαρσενά κι εγώ κάναμε μια ωραία εκδρομή στον Άτλα... Θυμάσαι τον Σαϊντ, Μαρσενά!... Ο Σαϊντ, πρόσθεσε για μένα ήταν ο οδηγός μας, ένας κοντός αράπης με μάτια λαμπερά.
—Και ποιητής συμπλήρωσε ο Φιλίπ. Όταν τον παίρναμε μαζί μας στο αυτοκίνητο, έψελνε την ταχύτητα των Ρουμίς και την ομορφιά της κυρίας Βιλιέ.
—Δεν θα πάτε τη γυναίκα σας στο Μαρόκο φέτος; ρώτησε.
—Όχι, απάντησε ο Φιλίπ.

(...) Το δάσος μου φάνηκε τόσο όμορφο όπως το είχε περιγράψει. Ανάμεσα στους πελώριους βράχους, σκεπασμένους με μούσκλια, ανέβαινε ένα φιδωτό μονοπάτι. Για να με βοηθήσει να σκαρφαλώσω στις πέτρες ο Φιλίπ πολλές φορές μου έπιανε το μπράτσο, έπειτα τα χέρια του με περίζωναν για να πηδήξω. Ξαπλώσαμε στη χλόη, έχοντας το κεφάλι μου ακουμπισμένο στον ώμο του. Έλατα φυτεμένα γύρω μας σχημάτιζαν κάτι σαν πηγάδι σκοτεινό, που το επάνω του μέρος έκλεινε ο γαλάζιος ουρανός. ΜΤΦ Γιάνης Κουχ έτος.έκδ. 1950 σελ. 240

(...) Οι υποψίες όταν μπαίνουν στο νου μας είναι σαν ένα κομπολόι από νάρκες και καταστρέφουν τον έρωτα με τις διαδοχικές εκρήξεις τους. Τη βραδιά της επιστροφής, η λευκότητα της Οντίλ, το θάρρος της, η καρό επιβράδυναν την καταστροφή. Ξέραμε πια πως ζούσαμε σε μια ζώνη που θ' ανατιναζόταν μια μέρα. Στις κοινότερες φράσεις μου, περνούσαν σαν μακρινό σύννεφο ανέκφραστες παρατηρήσεις.

Την αισιόδοξη και χαρμόσυνη φιλοσοφία μου των πρώτων μηνών του γάμου μας διαδέχτηκε μια μελαγχολική απαισιοδοξία. Η φύση που τόσο την αγάπησα απ' τον καιρό που μου την αποκάλυψε η Οντίλ, δεν τραγουδούσε πια παρά μελαγχολικά μοτίβα.

Η ομορφιά της Οντίλ δεν μου φαινόταν πια άψογη κι ανακάλυπτα συχνά στα χαρακτηριστικά της πολλά ψεγάδια. Η διαπίστωση τους ήταν παροδική: πέντε λεπτά αργότερα, ξανάβρισκα κείνο το στιλπνό μέτωπο και τα αθώα μάτια και την ξαναγαπούσα. Στις αρχές Αυγούστου φύγαμε για το Γκαντουμάς. Η μοναξιά, η απομάκρυνση, η τέλεια έλλειψη αλληλογραφίας και τηλεφωνημάτων με ησυχάσανε και μου δώσανε μερικές βδομάδες ανάπαυλας.

Climats - André Maurois: Παρουσίαση Υπόθεσης βιβλίου

Climats 1962 - Michel Piccoli

Διανομή Ρόλων

Jean-Pierre Marielle : Philippe Marcenat
Emmanuelle Riva : Isabelle
Alexandra Stewart : Misa (Solange)
Michel Piccoli : François
Gabrielle Dorziat : Madame Cheverny
Renée Devillers : Madame Marceau
Raymond Loyer : Jacques
Jean Marchat : Didier Laurent
Lucien Nat : Monsieur Marcenat
Georges Géret

André Maurois de l' Académie Française

Ο André Maurois στο γραφείο του (1885~1967)

Πολλές φορές στη ζωή του θα ρωτήθηκε ο Αντρέ Μωρουά πως και ξέρει τόσο καλά τις γυναίκες κι έγραψε γι' αυτές το μυθιστόρημα "Κλιμά", που ξεδιπλώνει τη βαθύτερη γυναικεία ψυχή...
Ο Αντρέ Μωρουά παντρεύτηκε σε β΄γάμο τη Σιμόν ντε Καγεβέ Simone de Caillevet, εγγονή της Λεοντίν Αρμάν ντε Καγεβέ - του μεγάλου έρωτα του Ανατόλ Φρανς 👨 (περισσότερα) για Ανατόλ Φρανς [Ο Κόκκινος Κρίνος].

Στη τεράστια βιβλιοθήκη του σπιτιού του είχε τη φωτογραφία από πορτρέτο του Μπαλζάκ για τον οποίο συνέγραψε βιβλίο, καθώς και για τον άλλο μεγάλο Γάλλο λογοτέχνη, Μαρσέλ Προυστ (1959).
Εξελέγη ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (1938 /53) μετά από εισήγηση και υποστήριξη του στρατάρχη Πετέν (πρωθυπουργού μετέπειτα της κυβέρνησης του Βισύ) με τον οποίο ρητά διεφώνησε καθ' όσον κατά την Γερμανική Κατοχή ο Αντρέ Μωρουά, ήταν μέλος των Ελεύθερων Γάλλων (Μακί).

Ήταν προικισμένος εκτός από το να είναι βιογράφος, ιστοριοδίφης (ερευνητής ιστορικών προσώπων και περιστατικών), με ιδιότητες ψυχολόγου, χαρίσματα ποιητικά και χιούμορ γι' αυτό και διακρίθηκε στη συγγραφή - ανάλυση ρομαντικών, αισθηματικών τύπων (χαρακτήρων) στα μυθιστορήματα του.

Ο Αντρέ Μωρουά (André Maurois), ψευδώνυμο του Εμίλ Σαλομόν Βίλελμ Ερζόγκ (Émile Salomon Wilhelm Herzog, 26 Ιουλίου 1885 - 9 Οκτωβρίου 1967) ήταν Γάλλος λογοτέχνης και ακαδημαϊκός που διακρίθηκε ως δοκιμιογράφος, ιστοριογράφος και μυθιστοριογράφος αλλά έγινε, κυρίως, γνωστός για τις μυθιστορηματικές βιογραφίες του, από τις οποίες καλύτερη θεωρείται εκείνη που αφορά τον Μαρσέλ Προυστ (Σε αναζήτηση του Μαρσέλ Προυστ).

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Paranoia