Πετρούλα - "Καιρός" για τι πράγμα;

Ούζο Πλωμαρίου

Κατερίνα Κούκα - Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο -
Σύνθεση Γιάννης Σπανός

Η βραδιά κυλούσε υπέροχα. Όλοι οι καλεσμένοι ήταν κεφάτοι, συζητούσαν για το που είχε πάει ο καθένας τη βραδιά της παραμονής του νέου έτους.
-"Εμείς πήγαμε στην Κούκα"
-"Μα εμφανίζεται;"
-"Βέβαια - κι ήταν πολύ καλή!"
-"Είπε και τα παλιά; - Το ρίξε σπίρτο να πυρποληθώ, το είπε;"
-"Και αυτό!"
-"Άλλο ωραίο που έλεγε ήταν το Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω"
-"Ναι όλα τα παλιά τα είπε" -"Και χόρευαν κι όλας;" -"Ναι, χαμός!"

Έτσι κυλούσε η βραδιά ώσπου ανέκυψε η γνωστή συζήτηση για την Πετρούλα που λέει τον καιρό στο Star channel.

-"Καλή είναι... όταν βγαίνει ανεβαίνει η ακροαματικότητα στα ύψη"
-"Μα τι λες τώρα, μπορεί ο ελληνικός λαός να βλέπει αυτά τα αισχρά που κάνει; Τα βλέπουν γιατί η στόχευση είναι στα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου - η εύκολη διασκέδαση, η ευκολία του να κάθεσαι και να βλέπεις πράγματα που εκ του φυσικού ούτε θα διενοείσο..."

Το ζήτημα με την Πετρούλα είναι όχι η εμφάνισή της αλλά ο τρόπος της. Λέει αυτά που λέει με τρόπο άκρως υπαινικτικό. Αν έλεγε απλώς τον καιρό - έστω μ' αυτό το εμφανισιακό της στυλ δεν θα πείραζε. Εδώ χαλάει η φαεινή ιδέα - διότι εκχυδαίζεται με τα σόκιν υποτίθεται υπονοούμενα που αγγίζουν τα όρια ενός πορνοστάρ θεάματος

-"Να σας πω, κάποιοι θέλουν να μας έχουν αποχαυνωμένους κι αυτή τη ιστορία είναι για να μας κρατούν δέσμιους σε μια νοοτροπία που δεν αφήνει περιθώριο για άλλες ευρύτερες οπτικές"

-"Έστω, ότι βλέπει κανείς αυτό το απαράδεκτο θέαμα - μια Πετρούλα να ακκίζεται λάγνα μπροστά στη κάμερα και να λέει τον καιρό..."

-"Ποιός προσέχει τον καιρό, τις θερμοκρασίες, τα καιρικά φαινόμενα - δυσμενή ή όχι. Όλοι βλέπουν την Πετρούλα να κουνιέται λάγνα"

-"Και μετά; Όλα τα άλλα που το θέαμα -αισχρά κατά τους μεν, αστεία κατά τους δε- υπονοεί,, τί γίνεται;" -"Ξυπνάει ένα (φαύλο) ερωτικό ένστικτο - αυτό θα πρέπει να εκτονωθεί κάπως ή όχι;"

Ιδού η συζήτηση - πως μπορεί να παρεκτραπεί μια κουβέντα - βοηθούντος και του οίνου.

Αν αυτό που παρουσιάζει αυτό το κανάλι είναι εποικοδομητικό, αν βοηθάει προς την κατεύθυνση της ενημέρωσης, αν είναι θεμιτό, ποιόν νοιάζει; Να γελάσουμε, να δούμε, να θαυμάσουμε ένα σώμα, ένα πρόσωπο, ένα βλέμμα, μια αμφίεση προκλητική, μαζί με τα πονηρά υπονοούμενα...

-"Είναι στερημένος ο Έλληνας" κάποιος είπε. Άλλο ένα αυθαίρετο συμπέρασμα. Τελικά...

Ζούμε στην εποχή της αυθαιρεσίας, του ψέματος, της πλαστής - πλαστικής εντύπωσης. Όλα είναι τυλιγμένα σ' ένα πλαστικό ροζ σελοφάν. Για να μη βλέπουμε τις εικόνες ενός κόσμου που είναι πιασμένος στα δίχτυα της πλάνης μιας επίπλαστης, επιφανειακής ευζωίας. Όμως το πρόβλημα της Ελλάδας είναι αλλού: Τα ασύμβατα οικονομικά μεγέθη, η ανεργία, η τσαπατσουλιά, το φίρδην μίγδην των ιδεών. Δεν ξέρει κανείς για που τραβάει, που βρίσκεται σήμερα και που θα βρεθεί αύριο. Ανασφάλεια, αναξιοκρατία. Τέτοιες Πετρούλες είναι ό,τι πρέπει για ένα σύστημα που θέλει να κρατά τον κόσμο ανίδεο, αδαή, - θυσιάζοντας τα πάντα στο βωμό του εύκολου κέρδους.

Στην παρέα έγινε χαμός μετά από το -"Και μετά τι γίνεται;" Κάποιοι αναρωτήθηκαν αν είναι φυσιολογικοί. Κάποιοι άλλοι αισθάνθηκαν ενοχές απέναντι στη γυναίκα τους - που έστω νοερά θα ήθελαν κάτι άλλο, κάποιες σκέφτηκαν πως αν ήταν σαν τη Πετρούλα η ερωτική τους ζωή θα ήταν κάπως διαφορετική, κάποιες άλλες αποφάσισαν να μη τρώνε να γίνουν αδύνατες σαν την Πετρούλα, άρα και πιο επιθυμητές σκέφτηκαν... Και ρωτάει κανείς...

-"Και μετά τι γίνεται; Όταν σβήσουν τα φώτα;" Τα φώτα μιας γιορτής που κρατάει όσο να σηκωθούν τα πιάτα από το γιορτινό τραπέζι. Η πνευματική ένδεια, ο αμοραλισμός, εκδικούνται τους υποστηρικτές τους, γιατί πάντα μένουν φτωχότεροι - χάνοντας σταδιακά ένα-ένα, τα ηθικά στηρίγματα που οδηγούν σ' ένα καλύτερο, φωτεινότερο κόσμο. Επιμένουν να ζουν σ' αυτό τον κόσμο.

Το ερώτημα - αμείλικτο καθώς προβάλλει -"Σ' αυτό τον κόσμο θέλουμε να ζούμε;" τους βρίσκει απολύτως σύμφωνους. Κάποιοι όμως δε συμφωνούν. Αυτός ο κόσμος θα 'θελαν ν' αλλάξει. Αλλά ποιος νοιάζεται; Κανένας - κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο.